Biografia
syn Henryka i Marii hr. Lubienieckiej, urodzony 22 VI 1897 r. w Jaśle. Żołnierz Legionów Polskich. Od 1918 r. służył w Wojsku Polskim w 2 Pułku Ułanów. W 1919 r. mianowany podporucznikiem. Uczestnik ofensywy kijowskiej podczas wojny polsko-bolszewickiej.
Służył w 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich jako dowódca 4 szwadronu. W 1922 r. awansowany na rotmistrza. Dowódca szkoły podoficerskiej pułku. W 1925 r. powołany do Grupy Przygotowawczej Sportu Konnego. Uczestniczył w najważniejszych zawodach krajowych i międzynarodowych. W 1928 r. wziął udział w IX Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie.
Poza karierą sportową służył kolejno jako dowódca szwadronu 18 Pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu i w 20 Pułku Ułanów w Rzeszowie. Wiosną 1934 r. odkomenderowany do 2 Pułku Strzelców Konnych w Hrubieszowie, gdzie został kwatermistrzem pułku. W 1936 r. przeniesiony na stanowisko kwatermistrza w 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie. Awansowany na stopień majora. Pod koniec 1938 r. został dowódcą szwadronu zapasowego 4 p.uł. w Wołkowysku. Z dniem 31 lipca 1939 r. przeniesiony został w stan spoczynku.
W sierpniu 1939 r. zmobilizowany jako zastępca dowódcy 110 Rezerwowego Pułku Ułanów. Po klęsce Polski z grupą żołnierzy przeszedł w Góry Świętokrzyskie, gdzie działał pod pseudonimem „Hubal”. Zorganizował pod swoim dowództwem Oddział Wydzielony Wojska Polskiego, który rozbudowany został do ponad 300 żołnierzy. Poza oddziałem wojskowym, zorganizował struktury konspiracyjne Okręgu Bojowego Kielce i sieć placówek terenowych tzw. Ośrodków Bojowych. Zginął 30 IV 1940 r. pod Anielinem w starciu z Niemcami. Został pochowany w nieustalonym do dzisiaj miejscu. Odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari V kl. oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
